Je verantwoorden voor de keuzes die je maakt. Het valt me af en toe op dat anderen met mij bezig zijn, vragen stellen of opmerkingen maken die ik niet aan zie komen. Waarom zou ik de keuzes die ik maak moeten verantwoorden naar anderen toe?
weer aan het werk
Nu de jongens ouder worden krijg ik steeds vaker de vraag wanneer ik weer aan het werk ga. Ik schrik hier van, is dit niet gewoon aan mij zelf om keuzes te maken. Het voelt een beetje alsof ik gedwongen wordt om weer buitenshuis te werken. Waarschijnlijk bedoelen de mensen die dit vragen het goed. En voelt het voor mij alleen maar zo, maar aan de andere kant, accepteer gewoon de keuzes die iemand maakt in het leven.
Een sabbatical nemen
Ik heb altijd als verpleegkundige gewerkt, maar ben gestopt toen de jongens drie en een jaar oud waren. Beide jongens zijn geboren met een chronische darm ziekte en de eerste jaren waren ontzettend zwaar. De man en ik namen toen een sabbatical, waarin we zeven maanden gingen reizen. Tijdens deze reis kwamen we er achter dat het rust en regelmaat voor de kinderen en hun ziekte heel belangrijk was en ik besloot thuisblijfmoeder te worden.
Samen overleggen over keuzes maken
Toen we dit besloten, hebben we onze keuzes samen goed besproken. We hebben gekeken naar de financiën, maar ook naar mijn ambities. En hier kwam uit dat deze keuze ons beide prima lag. Nu nog steeds zijn we allebei zeer tevreden over hoe het in ons gezin gaat. Niet iedereen kan dit begrijpen. Ik heb zo lang gestudeerd, zo lang gewerkt, mis ik dat dan niet. Nou nee, geen moment. Ik mis het werken in de zorg niet, ik mis het niet dat ik geen collega’s hebben. Ik ben zeer gelukkig hoe het met mij en mijn gezin nu gaat.
Bloggen is wat ik doe
En het is niet dat ik thuis niets doe. Sinds de jongens op school zitten ben ik steeds meer gaan bloggen en is dit wat ik overdag doe. Ik heb hier helemaal mijn plezier in gevonden en nu de jongens ouder worden kan ik ook steeds vaker naar PR events of andere dingen waarvoor ik uitgenodigd word.
Keuzes maken en iedereen in zijn waarde laten
Daar waar ik een ander niet om zijn keuze zou beoordelen, zouden anderen mij ook niet moeten beoordelen. Ze mogen altijd vragen waarom ik deze keuzes heb gemaakt, maar oordelen over een ander, niet doen. Wij hebben toen der tijd voor deze keuze gekozen en zijn hier elke dag nog blij mee. Soms zullen keuzes niet goed uitvallen, laat mensen dit ook zelf ontdekken. Laat iedereen in zijn waarde.
foto’s pixabay
10 reacties
Wat heb je dit ontzettend mooi verwoord. Vaak is het voor mensen makkelijker om commentaar op een ander te geven of daar vragen aan te stellen dan naar je eigen te kijken. Luister altijd naar je eigen gevoel.
Zo mooi dit. Je hoeft je inderdaad niet te verantwoorden en van sommige vragen vind ik dat mensen die eigenlijk ook niet zouden moeten stellen. Alsof je niet na hebt gedacht ofzo, voor je keuzes maakte. Heel mooi geschreven.
Maar wanneer is iets verantwoorden en wanneer is het gewoon het beantwoorden van een belangstellende vraag?
Dat hoor je wel aan de manier waarop de vraag gesteld wordt 😉 en door wie. Maar precies belangstelling is heel iets anders en daar wil ik maar al te graag op reageren,
Wat je zegt, je zou je niet moeten hoeven verantwoorden voor de dingen die jij doet met jouw leven. Het is jouw leven en het zijn jouw beslissingen. Zolang jij gelukkig bent met jouw beslissingen lijkt mij dat er niets aan de hand is! Fijn artikel om te lezen 🙂
Ik snap je helemaal! Ook ik ben thuisgebleven bij de kinderen wat veel mensen bijkbaar niet.begrepen. Ik ben heel blij dat ik dat gedaan heb. Nadien heb ik het over een totaal andere boeg gegooid en ben ik een opleiding als imagostyliste gaan volgen
Ik geef je groot gelijk hoor. Ik werk ook bewust 28 uur ondanks dat we geen kinderen hebben. Er is tenslotte meer in het leven dan werk.
Goed geschreven! Het is inderdaad best vreemd dat bepaalde dingen als ‘normaal’ worden aangenomen en dat men er dan maar vanuit gaat dat je je daaraan conformeert. Lekker doen wat goed voelt voor jou, daar word jij het gelukkigste van!
Wat een interessante post, over een bekend probleem! Het is één van de dingen waar veel thuisblijfmoeders tegenaan lopen als hun kinderen ouder worden: ‘Dan ga je nu zeker wel weer werken?’ Alsof je al die tijd niets hebt gedaan…
Bovendien vind ik dat ook bij oudere kinderen een aanwezige ouder erg belangrijk is.
Yup, helemaal waar. Als iedereen elkaar nu eens lekker in zijn waarde zou laten. Dat zou heel prettig zijn. Helaas gebeurt dit niet (altijd) en ik herken ook veel in wat je zegt. Toen ik nog in de periode pre-kind minder ging werken (27 uur ipv 36 uur. Maar eigenlijk kwam het neer op 36 uur in drie dagen dus waar hebben we het eigenlijk over) was de vraag ook: waarom? Je hebt toch geen kinderen? Wat doe je dan thuis? Dan heb je toch geen fuck te doen? Ben je daar niet te jong voor? en blablabla. Lekker laten gaan is mijn advies. Niet zo makkelijk trouwens want we zijn geneigd ons veel aan te trekken van anderen. Ik wel in ieder geval.