Zal ik het ooit leren om eerder hulp te vragen?

hulp zoeken

Hulp vragen, lastig hoor! Misschien komt het door mijn oude beroep. Ik was verpleegkundige. Maar ik zoek en vraag dus altijd te laat hulp. Ik kan een half jaar aan rommelen voor ik eens besluit om hulp te zoeken. Dan nog vind ik het lastig om dit te vragen en te ervaren. Toch hoop ik mijn kinderen mee te kunnen geven, dat ze sneller hulp zullen zoeken, als het nodig is, dan hun moeder doet.

Van huis uit

Misschien komt het wel gewoon van huis uit, dat ik het niet gewend ben om snel naar een dokter te gaan of snel hulp te zoeken. Wij waren een kleine familie en redden ons prima zelf. Heeft het te maken met de beroepskeuze die ik maakte? Ik heb jaren als verpleegkundige gewerkt en dan zie je veel ellende en problemen om je heen. Dat je eigen klachten altijd zo minimaal lijken.

Hulp vragen bij de kinderen.

Hulp vragen bij de kinderen vond ik ook maar lastig. Toen de jongste drie jaar was, sliep hij nog geen nacht door. Vaak was hij om een uur of tien ontzettend aan het gillen en slaan in zijn slaap. Hij was dan niet ’te bereiken’. En daarnaast was hij elke nacht vanaf één uur ’s nachts elk uur wakker. Hij  huilde en gilde dan, tot ik naar hem toe ging. Dit hielden we een half jaar vol. Elke nacht ging ik 4 a 5 keer mijn bed uit om hem te troosten. Na zes maanden werden werden de man en ik ziek. Pas toen besloot ik naar de huisarts te gaan. Waar ik me toen ontzettend voor schaamde, want zoveel kinderen slapen in de nacht niet door.

De huisarts belde even rond en toen werd al snel vastgesteld dat het in de avond gillend wakker worden een geval nachtelijke angsten was. Hier las ik me over in en op een gegeven moet is dit vanzelf gestopt. Echter  voor het ‘elk uur wakker worden’, verwees ze me door naar een Pedagogisch Medewerkster.

Na een keer praten wist de pedagogisch Medewerkster meteen wat er aan de hand was en waar het ‘ probleem’ lag. Ze gaf me tips mee en ik ben nog een keer voor een afsluit gesprek geweest. Na een bezoek aan haar en het toepasen van haar adviezen, sliep  de jongste elke nacht door.  Mocht je willen weten hoe dt nou allemaal precies zat, lees dan even mijn artikel over schuldgevoel.

Nou toch maar naar de huisarts

Ondertussen liep ik sinds de zomervakantie rond met knie klachten. Ik keek het eerst even aan. Bleef gewoon sporten en hardlopen, maar besloot hier toch zo rond November mee te stoppen. De pijnklachten werden alleen maar erger. Toen ik na twee maanden niet hardlopen alleen maar meer pijn kreeg, besloot ik toch naar de huisarts te gaan. Nog met twijfels, want ik bedoel je gaat toch niet met knie klachten naar de huisarts. Dat zag zij echter anders, ik had echt eerder moeten komen, was haar eerste boodschap.

Haal de hometrainer maar uit het stof

Ik belande bij de fysiotherapeut en hier bleken de klachten erger dan ik had gedacht. Mijn knieschijf blijkt instabiel te zijn en gaat steeds van zijn plek. Gelukkig trof ik een fysiotherapeut die me meteen mee nam in revalidatie. Wel met de boodschap dat ik echt veel te laat aan de bel heb getrokken en nu wel een maand of zes bezig zal zijn met revalideren.  Ik heb de hometrainer uit het stof gehaald en train nu elke dag een paar keer op dit ding. Ik doe heel rustig een aantal oefeningen, laat het klimmen voor even links liggen en hoop de oefeningen op een gegeven moment een beetje uit te kunnen breiden.

Doordat ik te lang heb gewacht met hulp zoeken, zal het hele revalidatie proces langer gaan duren. Ik baal hier natuurlijk ontzettend van en het doet me eigenlijk beseffen dat ik voortaan eens niet zo eigenwijs moet zijn. Ik zeg dit nu dus ook tegen de jongens. Wees niet zo eigenwijs als je moeder, maar vraag om hulp als je dit nodig hebt.

hulp

de hometrainer heb ik uit het stof gehaald en beneden gezet, 3 keer per dag moet ik fietsen, dan is het wel zo gezellig als ik beneden train. 

Ga jij snel naar de huisarts, vraag je snel om hulp of ben je net zo eigenwijs als ik?

Foto’s lodiblogt/ pixabay

Over de auteur

Hoi, Ik ben Lodi, bohemian, content creator met een free spirit en creativiteit.
Ik ben getrouwd en ben moeder van 2 zonen (2007 & 2009).

Op mijn blog schrijf ik over reizen, fashion ontdekkingen, interieur, de geheimen van het bohemian bestaan en het ontdekken van verborgen juweeltjes.

37 reacties

  1. Ik wacht meestal ook te lang. Moet daar ook aan werken. Ben altijd bang dat ik dan na de huisarts ga en dat het niks blijkt te zijn haha.

    1. Ja toch! dat heb ik dus ook,

  2. zegt:

    Wachten meestal lang en dat is wel vervelend. Heel veel succes met trainen

  3. zegt:

    Voor mijn gezondheid moet ik wel eens vaker richting de dokter. Ik heb namelijk best veel allergieën en ben daardoor ook meteen risicopatiënt voor verkoudheden, griep,… 🙂 Sneller hulp zoeken is iets wat volgens mij veel mensen nog moeten leren!

    1. zeker weten, veel hebben er moeite mee.

  4. zegt:

    Hulp vragen is nog niet zo gemakkelijk. Dat snap ik wel. Ik was er ook niet zo goed in, met een burn-out als gevolg. Tien heb ik wel moeten leren dat ik niet alleen ben en merkte ik ook dat mensen graag helpen. En eigenlijk is het ook veel fijner samen dan eigenwijs alleen. 😉

    1. Nou daar heb je helemaal gelijk in.

  5. Ik ben eigenwijs en wil het liefst alles zelf doen. Maar door de ms en cyste in mijn hoofd heb ik geen keuze. Ik kan sommige dingen echt niet zelf helaas

    1. Och jee,nee maar dan moet je ook af en toe wel hulp vragen.

  6. zegt:

    Hier nog ze een, die haar problemen graag bagataliseert en zelf wel oplost…Maar inmiddels heb ik ervaren dat hulp helpt! en daardoor vraag ik het nu een stuk makkelijker. Wat mij ook over de hobbel van hulp vragen heeft geholpen is het besf dat ik het helemaal niet erg vind als iemand mij om hulp vraagt. nou dan moet ik ook zo dapper zijn, dat zelf ook maar te doen. En sterkte met je knie!

    1. dankje en een hele goede tip!

  7. zegt:

    Hey leuk om te lezen! Ik ben ook verpleegkundige en denk ook vaak oooh dit zal wel niets zijn als het over mezelf gaat.

    1. ja zie je, dat is dan toch ook dat beroep he!

  8. Och wat zwaar, die nachten met de jongste, dat is volgens mij niet vol te houden.
    Ik herken wat je schrijft. k ben chronisch ziek en loop al jaren te kwakkelen met pijnklachten, waardoor ik me vaak bezwaard voel om hulp te vragen, omdat ik bang ben als een zeur over te komen.
    Wat goed dat je, je kinderen juist leert om hulp te vragen, dat is alleen maar goed.
    Heel veel succes en sterkte met je revalidatie en herstel.

  9. Rosanne zegt:

    Wat een interessant artikel en zo herkenbaar! Ik vind het ook moeilijk om hulp te vragen en denk altijd alles zelf wel op te kunnen lossen. Maar je hebt zeker gelijk, hulp vragen is juist heel erg goed!

    1. dankje en wel herkenbaar he! Zit toch een beetje in de meeste mensen denk ik.

  10. zegt:

    Meestal wacht ik ook wel een tijdje. Maar ik heb ook wel eens dat ik meteen na een eerste klacht al ging. Ligt er altijd een beetje aan 🙂

    1. dat is het ook wel hoor, soms kan het ook gewoon niet wachten

  11. Ik ga ook vaak veel te laat naar de dokter. Vaak denk ik dat het wel weer over gaat en ondertussen loop ik er weer weken en zelfs maanden mee door. Heel herkenbaar artikel hihi.

    1. toch wel he! gelukkig ben ik niet alleen 🙂

  12. zegt:

    Ik moet toegeven dat ik ook vaak veel te lang wacht om naar de dokter te gaan

  13. Op tijd naar de dokter gaan is heel belangrijk, zo zijn ze er direct bij als er iets niet oke is en kunnen ze je direct helpen. Wat goed dat je zo open en eerlijk bent naar je volgers!

  14. Ik wacht vaak eerst een tijdje af en ga dan uiteindelijk wel naar de huisarts als klachten bijvoorbeeld helemaal niet verdwijnen. Maar het liefst los ik altijd alles zelf op.

    1. heel herkenbaar.

  15. zegt:

    Ik ben zelf iemand die voor elk pijntje al google aanzet of aan mensen vraag wat het kan zijn haha! Naar de huisarts gaan doe ik alsnog zelden omdat ik eerst bij vrienden en familie navraag of zei weten wat het kan zijn en vaak is dat daarna al weer over 😉

    1. Ik had ook op google gekeken hoor, daar moet ik eerlijk in zijn 🙂

  16. zegt:

    Schuldig! Bij de huisarts kom ik echt maar heel zelden en om hulp vragen… nee, dat zit ook niet in mijn aard. Zou soms wel beter zijn hoor maar inderdaad, eigenwijs.

    1. haha herkenbaar he!

  17. Heftig Lodi, zowel het slaapgebrek als je knie. Sterkte!

    1. dank je!

  18. Wat vervelend voor je Lodi. Maar heel goed dat je uiteindelijk naar de huisarts bent gegaan. Zelf ga ik ook helemaal niet makkelijk naar de huisarts!

  19. zegt:

    Ik ga vrij weinig naar de huisarts, omdat ik niet veel ziek ben. Wanneer ik dat wel eens ben, vraag ik meestal eerst mijn mama raad, zij is verpleegster!

  20. Ik moest ineens denken aan een post die ik een tijdje terug schreef over geven en nemen. Uit de reacties bleek dat bijna iedereen het makkelijker vind om hulp te geven dan te vragen.

    1. En dat klopt ook wel!

  21. zegt:

    Ik ben dus net als jij… naar de dokter ga ik voor mijzelf eigenlijk nooit. En hulp vragen dat doe ik nauwelijks. Zelfs het accepteren van hulp vind ik lastig. Nare eigenschap eigenlijk.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt cookies om de gebruikerservaringen te verbeteren. Met het gebruiken van deze website stem je er mee in dat ik cookies gebruik. View more
Accept