Schuldgevoel, ik weet er alles van. Drie jaar was hij en hij sliep geen nacht door. Vanaf middennacht was hij elk uur wakker en huilde. Elk uur he!  Ik ging elke keer naar hem toe, troostte hem en ging weer half slaapwandelend terug naar bed. Een paar keer per week werd hij ook tegen tien uur ‘s avonds wakker. Gillend, slaand, schoppend. Op mijn aanwezigheid reageerde hij niet, ik kwam niet bij hem binnen. Na zes maanden was mijn kaarsje op. Ik was zo moe. Ik werd ziek en besloot naar de huisarts te gaan en hulp te zoeken Hulp voor mijn zoon. Nooit had ik verwacht dat ik de geen was die op gesprekken zou gaan, want het bleek dat schuldgevoel het grootste euvel was..

Het voelt als falen

Zes maanden hield ik dit vol. Een half jaar van elke nacht 5-6 keer uit bed gaan en troosten. Mijn man zei vaak genoeg, laat hem huilen, maar dat kon ik niet. Ik wist niet wat er mis was. Dus mijn gevoel en hart zei ‘ga naar hem toe’.Ik zat vol met schuldgevoel.

Toen werden we ziek, mijn man en ik, slaapgebrek was wat we hadden, ik kon het niet meer aan en huilde constant. Na lang twijfelen besloot ik naar de huisarts te gaan. Daar zat ik in de wachtkamer. Ik voelde me een ‘loser’, Hoezo kon ik het niet meer aan! Je bent toch moeder, kom op!

De huisarts nam mijn verhaal heel serieus, waarschijnlijk zag ze de wallen onder mijn ogen ook bijna op mijn kin liggen. Ze belde meteen met een kinderarts en deze verklaarde het – een aantal keer per week om tien uur wakker worden-, dat waren nachtelijke angsten, deze kwamen vaker voor bij kinderen. Op deze manier verwerkte ze de dag. Haar advies was om hem te laten liggen, niet op te pakken en te zorgen dat hij zich niet zou verwonden aan zijn bed met het schoppen en zwaaien. Voor het elk uur wakker worden, wist ze niet zo een twee drie een oplossing en stuurde me door naar een pedagogische medewerkster. Dit vond ik wat hoor! Het voelde toch een beetje als falen.

Schuldgevoel

Ik moest in mijn  eentje bij de pedagogische medewerkster komen. Het eerste gesprek was prettig, ze liet mij mijn verhaal vertellen en wist eigenlijk meteen de knelpunten uit mijn verhaal te halen. Toen de jongste geboren was, lag hij de eerste vier weken regelmatig in het ziekenhuis. Ook de tweede nacht. Ik kon/ mocht toen niet blijven omdat hij op de NICU lag en reed elke dag heen en weer naar het ziekenhuis. Ook na zijn operatie ( hij was vier weken oud) bleef ik  niet slapen in het ziekenhuis. Dit mocht wel, maar omdat ik ditzelfde bij mijn oudste had meegemaakt en nachten niet sliep door al het apparatuur in zijn kamer. Besloot ik thuis te slapen, met het idee dat uitgerust  te zijn voor zijn herstel. Deze beslissing heb ik mezelf later zo kwalijk genomen en schuldig over gevoeld. Ik liet een klein kind alleen achter in het ziekenhuis.

De pedagogische medewerkster gaf mij aan dat mijn zoon dit schuldgevoel aanvoelde en wist, ik hoef maar te huilen en mijn moeder komt naar me toe. Hij wist en kon eigenlijk niet anders.

Haar advies was om die avond aan hem uit te leggen ( hij was drie): ‘ik kom vannacht een keer bij je wanneer je wakker wordt en huilt, maar daarna kom ik niet meer hoor’. Geloof het of niet, het werkte! Die nacht huilde hij een keer, ik ging heen, gaf een aai over zijn bol en vervolgens huilde hij nog een keer. Ik bleef liggen en weldra sliep hij weer!. Tot de dag van vandaag heeft hij nooit meer zulke nachten gehad. Ook de nachtelijke angsten zijn na enkele weken overgegaan.

De veranderingen bij mijn kind

Zoals jullie wel begrijpen ben ik nog maar een keer bij de pedagogische medewerkester geweest om te evalueren. Daarna was het klaar. Ik begrijp dat ik heel veel geluk heb gehad, dat mijn zoon, de verandering meteen oppakte. Wat ben ik blij dat ik toen mijn schaamte en trots opzij heb geschoven en om hulp ben gaan vragen. Ik had dit ( hoe makkelijk ook) niet zelf  kunnen bedenken. Ook het uitspreken van mijn schuldgevoel, heeft mij geholpen bij het verwerken van alles wat gebeurd is.

Lees ook hoe de kinderen zich ontwikkelen

foto lodiblogt