Column- Afscheid van mijn auto

Vijftien jaar deelde wij lief en leed, bracht hij me overal naar toe. Door weer en wind stond hij paraat. Van Schotland tot het Garda meer overal reed hij me naar toe. Maar hij is op en het is tijd dat ik afscheid van mijn auto te nemen.

Hoe het allemaal begon

Een auto, ik had er geen een nodig. Ik liep, fietste of nam de trein. Dit heb ik jaren lang vol gehouden. Het beeld veranderde toen ik op mijn zevenentwintigste zes maanden met een auto door Amerika reisde. Samen met mijn zus, een tent en een auto. Toen we terug kwamen van onze reis, wisten we een ding zeker; ‘we wilde een auto’.

Samen dezelfde auto

Allebei kochten we een Daihatsu Cuore. Ik de rode, mijn zus de gele. De ideale auto voor een meid alleen, wonende in Amsterdam. En ondanks dat het een ‘klein’ autootjes was. Reden we ermee naar Ierland, Schotland en Italië. Soms een beetje passen en meten, maar alles paste er altijd prima in. Omdat mijn zus na een paar jaar emigreerde werd de gele versie verkocht. De rode echter is afgereden tot het allerlaatste moment. Samen maakte we heel wat mee, vakanties, verhuizingen en kinderen die kwamen. Met de komst van de kinderen ontdekte ik wel steeds vaker dat de auto wel een beetje aan de kleine kant was.

Terug bij af

Toen mijn auto voor APK ging en de baas van de garage belde, wist ik eigenlijk al wel hoe laat het was. Het monster was af. Niet meer te repareren. En toen moest ik dus op zoek naar een nieuwe auto. een nieuw monster die me over al heen zal brengen. Verschillende bezoeken aan autodealers volgde en grappig is dat ik nu weer terug ben bij mijn allereerste liefde. Een Toyota. Deze is een  kleiner dan de eerste waar ik ooit in reed. Dit was namelijk een backpackers busje in Australië. Drieëntwintig was ik toen ik samen met mijn zus en een vriendin een jaar door dit continent reisde in een Toyota busje. En nu zat ik dus weer in een Toyota!

Lees ook: Auto en techniek, ook zeker voor vrouwen.

Afscheid van mijn auto

Super blij ben ik met mijn nieuwe auto. Veiligheid staat voorop en hoe dol ik ook was op mijn rode monster. Echt veilig was hij niet meer. Met pijn in mijn hart neem ik afscheid, trots dat hij me zoveel plezier heeft beleeft en nog trotser ben ik op zijn opvolger. De eerste kilometers zjn gemaakt, en wat rijdt hij fijn. Geen herrie meer tijdens het rijden, soepel gaan we door de bochten en wat makkelijk achteruit in parkeren met zo een cameraatje. Met pijn in het hart nam ik afscheid van mijn auto, maar man man wat ben ik snel gewend aan mijn nieuwe auto.

Lees ook: Die extra kosten waar ik niet aan dacht toen ik een auto kocht.

foto lodiblogt/ pixabay