Schuldgevoel, hoe naar is het om het te hebben. En vaak nog onterecht ook, want praten we ze onszelf niet aan? Het kan je hele leven overhoop gooien en waarom? We doen onszelf zo vaak te kort, maar hoe brengen we hier verandering in?
Schuldgevoelens zo hoog
Ken je dat, dat het ineens over is, dat je het niet meer aan kan en dat je denkt dat je er aan onderdoor gaat? Hier zijn de schuldgevoelens zo hoog geweest. Schuld gevoelens die ik had ten opzichte van mijn zoon en pas toen ik hier met iemand over sprak, leerde ik dat dit echt niet nodig was.
Hoe het begon
Drie jaar was hij- onze jongste zoon- en hij sliep geen nacht door. Vanaf middennacht was hij elk uur wakker en huilde. Ik ging elke keer naar hem toe, troostte hem en ging weer half slaapwandelend terug naar bed. Mijn man en ik werden ziek van vermoeidheid. Dit moest veranderen.
Nachtelijke angsten
Maar er was meer. Een paar keer per week werd onze zoon daarnaast ook nog tegen tien uur ’s avonds wakker. Gillend, slaand, schoppend. Op mijn aanwezigheid reageerde hij niet. Na zes slopende maanden was mijn kaarsje op. Ik was zo moe. Ik werd ziek en besloot naar de huisarts te gaan en hulp te zoeken. Hulp voor mijn zoon. Nooit had ik verwacht dat ik de persoon was die op gesprekken zou gaan, want het bleek dat schuldgevoel het grootste euvel was…
Het idee dat je faalt
Gedurende die zes maanden zei mijn man vaak genoeg, ‘laat hem huilen,’ maar dat kon ik niet. Ik wist niet wat er mis was. Dus mijn gevoel en hart zei ‘ga naar hem toe’. Ik zat vol met schuldgevoel. Toen werden we ziek, mijn man en ik, slaapgebrek was wat we hadden, ik kon het niet meer aan en huilde constant. Na lang twijfelen besloot ik naar de huisarts te gaan. Daar zat ik in de wachtkamer. Ik voelde me een ‘loser.’ Hoezo kon ik het niet meer aan! Je bent toch moeder, kom op!
Naar de huisarts voor hulp
De huisarts nam mijn verhaal heel serieus, waarschijnlijk zag ze de wallen onder mijn ogen ook bijna op mijn kin liggen. Ze belde meteen met een kinderarts en deze verklaarde het – een aantal keer per week om tien uur wakker worden-, dat waren nachtelijke angsten. Deze kwamen vaker voor bij kinderen. Op deze manier verwerkte ze de dag. Haar advies was om hem te laten liggen, niet op te pakken en te zorgen dat hij zich niet zou verwonden aan zijn bed met het schoppen en zwaaien. Voor het elk uur wakker worden, wist ze niet zo een twee drie een oplossing en stuurde me door naar een pedagogische medewerkster. Dit vond ik wat hoor! Het voelde toch een beetje als falen.
Wat nachtelijke angsten zijn lees je hier.
Af van dat schuldgevoel
Ik moest in mijn eentje bij de pedagogische medewerkster komen. Het eerste gesprek was prettig, ze liet mij mijn verhaal vertellen en wist eigenlijk meteen de knelpunten uit mijn verhaal te halen. Toen de jongste geboren was, lag hij de eerste vier weken regelmatig in het ziekenhuis. Ook de tweede nacht na zijn geboorte. Ik mocht toen niet blijven omdat hij op de NICU lag en reed elke dag heen en weer naar het ziekenhuis. Ook na zijn operatie (hij was vier weken oud) bleef ik niet slapen in het ziekenhuis. Dit mocht wel, maar omdat ik ditzelfde bij mijn oudste zoon had meegemaakt en nachten niet sliep door al het apparatuur in zijn kamer, besloot ik thuis te slapen. Met het idee dat uitgerust te zijn voor zijn herstel. Deze beslissing heb ik mezelf later zo kwalijk genomen en schuldig over gevoeld. Ik liet een klein kind alleen achter in het ziekenhuis.
Zulke fijne adviezen
De pedagogische medewerkster gaf mij aan dat mijn zoon dit schuldgevoel aanvoelde en wist, ik hoef maar te huilen en mijn moeder komt naar me toe. Hij wist het en kon eigenlijk niet anders. Haar advies was om die avond aan hem uit te leggen (hij was drie): ‘ik kom vannacht een keer bij je wanneer je wakker wordt en huilt, maar daarna kom ik niet meer hoor’. Geloof het of niet, het werkte! Die nacht huilde hij een keer, ik ging heen, gaf een aai over zijn bol en vervolgens huilde hij nog een keer. Ik bleef liggen en weldra sliep hij weer!. Tot de dag van vandaag heeft hij nooit meer zulke nachten gehad. Ook de nachtelijke angsten zijn na enkele weken overgegaan.
De veranderingen bij mijn kind
Zoals jullie wel begrijpen ben ik nog maar een keer bij de pedagogische medewerkester geweest om te evalueren. Daarna was het klaar. Ik begrijp dat ik heel veel geluk heb gehad, dat mijn zoon, de verandering meteen oppakte. Wat ben ik blij dat ik toen mijn schaamte en trots opzij heb geschoven en om hulp ben gaan vragen. Ik had dit ( hoe makkelijk ook) niet zelf kunnen bedenken. Ook het uitspreken van mijn schuldgevoel, heeft mij geholpen bij het verwerken van alles wat gebeurd is.
Lees ook: Zal ik het ooit leren eerder hulp te vragen.
foto gratis afbeelding van Enrique Meseguer via Pixabay
9 reacties
Wat fijn dat dit uiteindelijk goed is gekomen! Ik heb thuis ook zo’n slechte slaper en weet ook niet meer zo goed wat ik moet doen, al is het bij haar lang niet van dezelfde gradatie als jij met je zoon had. Ze krijgt straks ook een groot bed, dat kan ook weer voor een verandering in haar slaappatroon zorgen (maar misschien juist wel in positief opzicht?)
Ik vind het stoer dat je hulp hebt durven zoeken want ik denk dat er veel moeders zijn – waaronder ik – die te trots zijn om dit te doen terwijl het zo kan helpen als iemand anders even met je meekijkt.
Dankje! Het heeft lang geduurd voor ik hulp zocht, maar achteraf zo blij. Ik hoop dat bij jullie het grote bed voor positieve veranderingen gaat zorgen.
Gelukkig is het probleem redelijk snel goed gekomen nadat je hulp hebt opgevraagd. Schaamte is vaak het probleem van ouders om hulp te vragen. Maar voor moeder/vader zijn is er nog geen opleiding. Al doende leer je en met elk kindje heb je iets anders. Ik heb twee kids en ze worden gelukkig zelden ’s nachts wakker. Ik hoop dat dit ook zo blijft. Duimen!
Nou, ik heb toen de eerste week na de eerste bevalling ook iets raars gehad. Ik kon mijn zoontje niet vast in mijn armen houden. Ze dachten dat dit een greintje van mij was maar nee. Ik was bang, bang hem verkeerd vast te houden, bang hem pijn te doen. Gelukkig heeft mijn man en de verloskundige mij kunnen helpen.
wat fijn dat je man en verloskundige je konden helpen. Ik snap helemaal wat je bedoelt. wat dat moeten we echt in het moederschap groeien.
Fijn dat jullie er zijn! Ik was er ook zo blij mee.
Wat heerlijk dat het eigenlijk een vrij eenvoudig oplossing was! Je kon deze direct toepassen en het resultaat was voor jou direct merkbaar. Met voldoende slaap kun je zoveel meer aan!
Oh absoluut! En door dat gesprek met die pedagogische medewerkster snap ik nu bepaalde situaties veel meer en beter.
Zo zie je maar, dat om hulp vragen echt geen zwaktebod is!!
Absoluut!