Mijn kinderen worden zelfstandig en daar heb ik het als moeder best lastig mee. Ik ben erg beschermend en iemand die altijd beren op de weg ziet. Ik ben een overbezorgde moeder. En bedenk me steeds vaker hoe ik hier het beste mee om kan gaan.
Een overbezorgde moeder
Het is niet nieuw, dat ik een bezorgd mens ben. Het is ook niet zo, dat sinds ik moeder ben, dit meer is geworden. Ik heb mijn hele leven al schrikbeelden van dingen die kunnen gebeuren. Al heb ik me hierdoor nooit laten weerhouden om dingen te doen. Zo ging ik op mijn drieëntwintigste alleen een jaar backpacken in Australië en is mijn hobby klimmen. Toch heb ik vele nachten wakker gelegen om iets wat ik ging doen of iets wat ging gebeuren.
Het gevoel is nog extremer geworden
Sinds ik kinderen heb is het wel extremer geworden en voel ik me af en toe wel een echte overbezorgde moeder. Toen ze klein waren vond ik het moeilijk om ze los te laten. In een speeltuin bleef ik in de buurt, leren fietsen deden ze met een helm op en het liefst had ik ze altijd bij me en hield ze constant in de gaten. Maar ook nu ze ouder zijn, vind ik loslaten moeilijk.
zelfstandig worden
Je leest het, ziet het en hoort het. Berichten die je nooit hoopt te krijgen. Het is allemaal best heftig, wat er om ons heen gebeurd en het liefst zouden we onze kinderen altijd willen beschermen. Beschermen tegen die boze buitenwereld. Maar laat ik ook realistisch zijn, dit kan niet. Ze moeten letterlijk en figuurlijk kunnen groeien, zelfstandig worden, hun eigen wereld ontdekken en zelf fouten leren maken.
De kinderen worden groter en ouder
Handjes vast blijven houden, dat gaat niet meer. De kinderen worden ouder en worden zelfstandiger. En dat hoort ook bij opvoeden. Dit houd niet in dat ik meer ontspannen ben. De oudste gaat tegenwoordig op de fiets naar gymles en ik zou liegen als ik zou zeggen dat mijn hart niet even overslaat, wanneer ik op een ochtend als deze een ambulance in de verte hoor. Maar ik laat ze dit niet merken, want ik wil ze niet belemmeren in hun doen en laten. Dus fietsen ze naar vriendjes, lopen zelf naar school en blijven af en toe alleen thuis.
Vertrouwen krijgen
Ik kan ze ook prima vertrouwen, ze worden steeds zelfstandiger. Ze letten heel goed op. In het verkeer, op de fiets of lopend op straat. Ik vertrouw ze absoluut. Ze zijn voorzichtig en kunnen prima even alleen thuis blijven. Het mooie is dan ook dat ik als bezorgde moeder, steeds vaker op de proef word gesteld. Ik ben in principe altijd thuis, maar moest pas geleden ergens zijn en zou niet tijdens de lunch thuis zijn. Ik gaf de oudste de sleutel mee, met de boodschap dat ik zou bellen als ze weer naar school moesten gaan. Ze hebben zich die middag prima gered. Natuurlijk wist ik dat dit kon en ik ga nu veel makkelijker en vol vertrouwen met hen om en als ik eens niet thuis ben op het moment dat zij thuis komen van school, vinden de jongens dit helemaal niet erg.
De huis sleutel en een eigen telefoon
Wat ik wel heb geregeld, is dat de oudste een telefoon met Sim Only van ons kreeg. Wij hebben geen vaste telefoon meer en ik wil hem wel kunnen bereiken, mocht ik een keer op pad zijn of onverwachts later thuis komen. Hij belt zelf nog helemaal niet, dus was de keuze voor Sim Only eigenlijk makkelijk gemaakt. Zo met een telefoon en de huissleutel op zak, worden ze zelfstandig en groeien uit tot grote jongens. Toch kan ik ze wel bereiken als dit nodig is.
Hoe sta jij er in? Ben jij een relaxte, ontspannen moeder?
foto’s lodiblogt, pixabay/ disclaimer
Misschien vind je dit ook leuk om te lezen:
Bewaar voor later op Pinterest:
24 reacties
Lijkt me lastig dit. Ik heb geen kinderen maar ik kan me goed voorstellen dat dat loslaten zo moeilijk is!
ik ben wel een bezorgde moeder, maar mijn zorg betreft zelden het fysieke: ik heb altijd een blijmoedig en misschien wel heel naif vertrouwen in hun vermogen zichzelf te redden. Mijn angst is nog altijd : zijn ze wel gelukkig..
ik snap wel dat je een bezorgde moeder wordt, lijkt me ook wel logisch je kinderen zijn bijzonder belangrijk voor je
16 en 18 zijn ze nu en regelmatig verrassen ze me met hun zelfredzaamheid. Gelukkig kan ik steeds beter (vooraf) mijn waarschuwingen inslikken. Achteraf ben ik dan blij als ik merk dat zij veel verder zijn. Veel verder dan hun moeder 😉 …
Ik ben ook echt overbezorgd. En ze is pas 3.. ik kijk er echt tegenop als ze straks ouder is haha.
Ben geen moeder maar snap wel dat het lastig is om niet overbezorgd te zijn
Heel herkenbaar hihi! Ik ben geen moeder maar ik ben wel een 17 jarige dochter haha dus het is wel herkenbaar!
Ik heb geen kinderen maar ik kan me voorstellen dat het lastig is om los te laten. Hoewel ik als leerkracht vaak een mening geef over zelfstandigheid bij kinderen, weet ik natuurlijk niet hoe ik dit zelf ga ervaren als ik kinderen mag krijgen.
Eh, nee. Ik zou het wel graag willen zijn, maar ik ben altijd erg bezorgd over hun veiligheid. Dus toen er eentje naar China wilde, en eentje naar Engeland moest ik wel even slikken.
Maar dat is het moederschap: je leert voortdurend bij en moet je grenzen verleggen.
Precies, zo denk ik dat mijn ouders ook aardig moesten slikken, toen mijn zus en ik een jaar naar Australieë gingen.
Ik ben al bijzonder goed geworden in loslaten.
Dat komt voor een stuk omdat ik een hoogbegaafde zoon hebt die grote behoefte heeft aan autonomie.
De expert hoogbegaafdheid zei dat het iets typisch is voor ouders van HB kinderen, dat ze vaak sneller leren loslaten door de behoeften van hun kinderen.
Maar ik ben nog wel bezorgd over zijn toekomst. Zeker omdat hij al zo ongelukkig is geweest in de klas en ik soms nog tekenen zie dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend zal gaan.
Die bezorgdheid bedrijp ik heel goed, je wilt je kind ook graag gelukkig zien.
Ik ben heel bezorgd, maar probeer om mijn zoon daarmee geen belemmeringen op te leggen… Het is mijn probleem en niet die van hem… Valt niet mee hoor 😉
Precies, daar eb ik ook eens een artikel ober geschreven, dat ik hun niet met mijn bezorgdheid wil belasten.
Ik vind mezelf een redelijk relaxte moeder. Hier in huis is mijn vriend voorzichtiger en verzorgder dan ik. Mijn kindjes zijn nog erg klein, maar ik kijk wel op tegen het moment dat ik ze echt dingen alleen moet laten doen. Verhalen zoals jij ook benoemd horen we TE veel. Het zou je kind toch zijn…
Herkenbaar hoor, al ben ik wel een relaxte moeder denk ik. Misschien scheelt het ook dat ik een tweeling heb en ze dus altijd (bijna dan) samen zijn.
Daar heb je gelijk in, hier gaan ze bijvoorbeeld ook samen naar school en dat scheelt ook wel, dat ik ze makkelijker laat gaan.
Ik herken dit wel. Zelfs nu mijn kinderen pubers zijn heb ik nog weleens paniekaanvallen. Maar nu onze zoon zijn eigen autootje heeft dus niet meer langs donkere weggetjes hoeft te fietsen gebeurt het zelfs dat ik hem ’s nachts niet eens thuis hoor komen.Ik begin het dus te leren, dat loslaten.
Hi Lodi,
Wat mooi dat je je hier bewust van bent en je niet altijd alleen door je bezorgdheid laat leiden. Dat geeft volgens mij al aan dat je naast die bezorgdheid uitstekend in staat bent je kinderen ook de ruimte te geven die ze nodig hebben.
Opvoeden is loslaten. Dit heb ik vanaf het begin toegepast. (Ha, al is dat de ene keer makkelijker dan de andere. 🙂 Ik probeer onze zoon vanuit vertrouwen te benaderen.
Fijne dag,
Liefs, Marleen
Oef ik kan het me heel goed voorstellen hoor! Ik ben zelf (nog) geen moeder maar dit lijkt me ook ontzettend lastig en stressvol!
Je verhaal en bezorgdheid is wel herkenbaar hoor. Maar gaande weg heb ik leren vertrouwen. En eigenlijk gaat het heel erg goed. Er zijn afspraken gemaakt zoals effe een berichtje als je ergens anders heen gaat oid. Dat werkt prima.
Sinds n half jaar gaat ie alleen op de fiets naar school. Elke ochtend denk ik toch nog als ie maar goed oppast.
loslaten is echt wel een dingetje. hier zijn ze 6 en 8 en vast binnenkort alleen naar school of eens even alleen thuis blijven. ik vind het heel spannend
Ik moet zeggen dat ik het niet als overbezorgd zie hoor! Ik vind gewoon dat je goed op je kind let en ze behoed en beschermt voor onnodige dingen. Natuurlijk moeten ze zelf ook leren zelfstandig te worden en je ze op een gegeven moment zelf of alleen dingen laten doen. Maar dat is normaal. Als ouder heb je een verantwoordelijke taak en meer ouders zouden zo goed op hun kinderen mogen letten ;). Maak je geen zorgen!