Kleine kinderen, kleine zorgen. Grote kinderen, grote zorgen. Hoe vaak dit niet tegen me gezegd is, sinds ik moeder ben. Net als ‘geniet er van, voor je het weet zijn ze groot’. Dat over die zorgen dat kan nog wel eens kloppen. Maar wordt het ook echt makkelijker?
Een nieuwbakken moeder
Als nieuwbakken moeder was ik toch een stuk onzekerder dan tegenwoordig en kan ik mijn zorgen steeds beter relativeren. De uitspraak ‘voor je het weet zijn ze groot’, dat klopt absoluut. De tijd gaat zo snel, nog ruim een half jaar en dan hebben we een tiener in huis, help! Wat ik wel merk is dat het allemaal makkelijker wordt, niet alleen omdat ik ondertussen al even rond loop als moeder, maar vooral omdat ze zo zelfstandig worden. Ze hebben me niet altijd meer nodig, maar daar tegen over staat dat ze ook absoluut nog niet zonder mij kunnen.
De eerste jaren zijn tropenjaren geweest.
De eerste jaren met de jongens waren tropenjaren. Af en toe vond ik het zwaar, zo zwaar. Ze schelen bijna twee jaar met elkaar en ik zeg wel eens gekscherend dat de oudste uit de kinderwagen werd gezet, want zodra zijn broertje er was, moest hij lopen. Niks meer dragen of rijden, lopen deed hij. Dat het zwaar was kwam mede door hun chronische ziekte, operaties, ziekenhuisopnames en de zorg die ze elke dag nodig hebben.
Het is gewoon zwaar
Maar ook gewoon, gewoon omdat het zwaar was. Niks meer niks minder. Het is niet makkelijk en op dat moment lijkt het ook niet makkelijker te worden. Twee kinderen onder de twee jaar. Na de eerste zware tijd kwam er een tijd, waarin we veel meer rust en regelmaat hadden in huis en in ons leven en dat merkte ik aan alles. Het hele zware van het moederschap dat was er wel af. Nog had ik het af en toe wel eens zwaar, maar niet meer zoals de eerste jaren.
Negen jaar moeder
Niet alleen ben ik negen jaar moeder, ik ben ook al negen jaar thuis nodig, altijd. Door hun ziekte hebben ze elke dag zorg nodig en dat betekend dat ik altijd aanwezig ben. Ik kan niet langer dan een dagje weg zijn. Een nacht uit logeren kan nog net, maar langer dan een nacht gaat niet. Het zal nog wel even duren voor mijn man en ik samen op stap kunnen. En dat is helemaal niet erg, we weten het en door de zorg gaat het hartstikke goed met de jongens. Al kijk ik echt wel eens jaloers naar anderen, hoor! Wanneer ik lees dat die een weekendje samen op stap gaan.
De kinderen redden zich prima
Maar goed, terug naar dat zelfstandige. Wat ik zelf wel heel fijn vind van de leeftijd waar de jongens nu in zitten, is dat ze zich zelf aardig kunnen redden. Wanneer ik vraag of ze even willen gaan douchen, zich aankleden of de tafel willen helpen dekken, gaat dat allemaal prima. Hun zelfstandigheid, geeft mij weer iets meer vrijheid. De oudste kan even alleen blijven wanneer ik de jongste naar voetbal breng. Ze spelen heerlijk samen buiten, zonder dat ik er bij moet blijven.
Lees ook: Kleine kinderen worden groot.
Zelfstandigheid vanuit school
Zelfs op school doen ze mee aan deze zelfstandigheid en wel met de ‘paas doos’. Daar waar elk jaar het paasontbijt door school werd verzorgd. Moeten de kinderen het dit jaar zelf doen. Ze hebben een briefje met ontbijt van een klasgenoot meegekregen en dit alles moet in een versierde schoenen doos mee naar school genomen worden. In de brief stond duidelijk, dat de kinderen de doos zelf moeten versieren. En niet de ouders, toevallig las ik hier onlangs een stuk over in het Parool.
Het word dus makkelijker
Doordat ze ouder en zelfstandiger worden, wordt het zeker makkelijker. Af en toe is het net of ze me helemaal niet meer nodig hebben. Maar gelukkig vechten ze nog elke ochtend om mijn hand, willen ze ’s avonds niet slapen voor ze uitgebreid geknuffeld hebben en is de schoot van mama nog steeds de beste plek wanneer ze pijn hebben, ziek of moe zijn. Hoe zelfstandig ze ook worden, ik ben en blijf hun mammaatje.
Lees ook: Hoe laat ik mijn kinderen zelfstandiger worden.
foto lodiblogt
11 reacties
Wat mooi geschreven Lodi. En eigenlijk had ik geen idee. Volgens mij ben jij een hele lieve moeder voor je twee lieverds.
Dank je Rory 🙂
Ik vind het ook al makkelijker en ze zijn 6, 4 en 2,5 hier.
Vorig jaar, toen mijn man in China zat en ze 5, 3 en 1,5 waren vond ik het veel zwaarder dan nu.
En Mooi geschreven, Lod!!
Dank je Ilse. Ik kan me heelgoed voorstellen hoe zwaar het moet zijn wanneer je de zorg van de kinderen alleen hebt. Vooral wanneer ze zo jong zijn.
🙂 grappig is dat he! Zo zelfstandig, maar als je er niet bent, dan missen ze je.
Wat mooi geschreven en wat fijn dat je er kunt zijn voor de kids! Hier zitten we nog middenin de tropenjaren, maar het word al makkelijker.
Dank je wel! Het wordt echt makkelijker, maar die tropenjaren hakken er flink in hoor, maar later denk je ” ik heb ook wel heel erg genoten’.
Ik vind het praktisch gezien inderdaad makkelijker als de kinderen wat ouder zijn, maar emotioneel gezien juist weer lastiger.
Praktisch absoluut, dat emotioneel hebben we hier nog niet zo, maar dat gaat natuurlijk wel komen, zeker wanneer het tieners zijn. Ben benieuwd!
Zelfstandigheid is een stuk makkelijker met kinderen. Wel merk ik dat het geestelijk gedeelte je nog steeds heel alert moet bij zijn.
Dat is absoluut zo!